Een opvoedend verhaaltje over een poes en drie honden
Poes was stout geweest, heel stout.
Verbeel je, toen de deur op een kier stond, was ze stil in den kelder geslopen, had daar van de melk gesnoept en een worst weggehaald. Toen ze daarvan genoeg gegeten had nam ze de rest dwars in den bek om die gaan te verbergen voor later.
Maar, voor de kelderdeur zaten drie honden; die zagen haar met de worst van benejen komen. “Wat heb je nu weer gekaapt?” vroeg Fik.
“Ik zal het aan de meid zeggen”, blafte Kees.
“Lelijke dievegge” schimpte Mop.
Poes zat in het nauw. Als een der honden aan de meid zeide kreeg ze zeker een pak slaag. Ze wenkte Fik en zei hem heel zacht:
“Fik lust je de helft, maar dan moet je het niet zeggen hoor”.
“Ja, maar de meid hoort het toch, en dan krijgen we allebei erop”.
“Welnee” zei Poes “ze merkt het niet, want er lag zoveel dat dit stukje niet gemist wordt”.
“Mij goed” ze Fik, “maar eerlijk delen hoor”. En Fik liep naar buiten.
Nu wenkte Poes Kees en zei hetzelfde. Kees wou eerst nog niet meedoen aan den diefstal, maar Poes liet hem de worst even ruiken. Nu bezweek ook hij.
Nu moest Mop nog overgehaald worden. Poes begon hem van alles te beloven, maar Mop wou niet naar die praatjes luisteren en hij blafte boos:
“Wat, wou je me ook nog tot een dief maken?, ik zal je leren, ik ga het dalijk aan de meid zeggen”.
“Dan ben je een lelijke klikspaan”, siste Poes.
“Wat” bromde Mop, “als ik het zeg ben ik geen klikspaan, maar doe ik mijn plicht. En nu vooruit, geen praatjes meer, naar de meid met de worst”.
En Mop sleurde de dievegge naar de keuken, vertelde alles wat hij gezien en gehoord had. Poes kreeg een pak slaag van belang en moest de deur uit. Daarna werden Fik en Kees binnengeroepen. Ze kregen beiden een geducht standje omdat ze van gestolen goed hadden gegeten. Maar de eerlijke Mop kreeg een pluimpje. Die had hij wel verdiend, denkt u ook niet?