Een heel erg spannend gedichtje over een weerwolf. Dit is het gedichtje dat ik het vaakst gehoord heb; honderden keren.
Komt kienders gaot zitten naost grootva
stokt vuur op den herd nog wat an
ge heurt toch zo geerne van spoken
zit stil dan vertel ik er iets van
Toen ik jong was, ik ben nou in de tachtig
al zestig jaor is het geleen
waor blieft toch de tied zoude zeggen
toen ik jong was en vlug nog ter been
Toen kwiem er op eenmaol een praatje
men wist niet heel krek uit wat mond
snachts lupt op de klokslag van twaalf
het derp rond een vreemd soort van hond
Ik malde met weerwolvepraotjes
vertrouwde het spulleke toch nie
ik dacht bij mijn eigen kom Frederik
ik geleuf het nie veurdat ik het zie
Op een aovend het was maonlicht en winter
ik gao moorziel alleen in de schuur
en leg me daor neer op een strooibos
te wachten tot snachts twaolf uur
Dao heur ik den klokslag van twaolf
het is winter en hel schien de maon
mien haoren die riezen te berge
wat zie ik den hond komt er aon
Ik zie hem dicht bij me op tien passen
klein is hij een takshond precies
ik moet mien er van weten zo denk ik
en ik roep hiel onneuzel kss kss
Dao werd mich det ding korzelkoppig
en lupt op een draf nao de schuur
het wordt groter kiekt d’onderdeur over
met ogen zo glujend als vuur
Pardjen denk ik en ik maak me uit de voeten
en ik klauter de zoldering op
ik kom boven daor stiet’r in het venster
alweer met ziene griezende kop
Nou breek ik de pannen aan stukken
en ik klim op het dak een twee drie
ik weet nog niet hoe ik het heb durve waoge
mer raojer ’s kinders wat ik zie
De hond wordt al groter en groter
zo groot als een hooimijt veul mier
zien haore die stonge als pieke
geen draod bleef mier dreug aan mijn kleer
Dao drukt ie zijn twee veurste poten
als lood me op de borst dat ik stik
en hapt met zijn muil waagwied open
ik werd wakker goddank van de schrik
Gedroomd heb ik dikwijls van spoken
gezien nooit of nimmer daorvan
toch ben ik diep in de tachtig
stookt kinders het vuur op den herd nog wat an
Op het internet (SeniorPlaza) vond ik de volgende versie van hetzelfde gedichtje:
Komt, kienders, gaot zitten naost grootvao,
Stôkt ‘et vuur op den heerd flog wat ân;
Ge heurt toch zoo gerne van spoken,
Zit stil, dan vertel ‘k er wa van.
Toen ‘k jong was – ‘k bin nou ien de tachtig,
Al zestig jaor is ‘et geleên.
Waor blieft toch de tied? zoude zeggen –
Toen ‘k jong was en vlugger te been.
Toen kwiem ‘r is op eenmaol ‘et praotje,
Men wist nie heel krek uut wat mond:
‘s Nachts lôpt met den klokslag van twaolef
Het derp rond ‘en vremd soort van hond.
Ik malde met weerwolven-praotjes,
Vertrouwde da spulleke ook niet;
En ‘k zei tot mien eigen: kom Frerik,
Geleuf ‘et nie veur da je ‘t ziet.
Op ’n aovend, ‘t was maonlicht en wienter,
Gao’k moerziel alleen ien de schuur
En leg me daor neer op ‘en strooibos
Te wachten tot ‘s nachts twaolef uur. –
Daor heur ik den klokslag van twaolef,
‘t Is wienter en hel schient de maon –
Mien haoren die riezen te bergen,
Wa zie ik?… De hond kumt er aon!
1k zie ‘em dicht bij – op tien passen –
Klein is ie, zoo’n takshond, precies!
‘k Mot ‘t miene er van weten, zoo denk ik,
En roep heel onneuzel: kies! kies!
Daor wordt me da ding kriegel-nijdig,
En lôpt op ‘en draf naor de schuur…
Wordt grooter… kiekt de onderdeur over
Met oogen zoo gluuiend as vuur.
Parrrjen! zeg ‘k, en maok me uut de voeten,
En klauter de zoldering op,
Kom boven… daor steet ie veur ‘t venster
Alweer met z’n grienzenden kop!
Nou breek ik de pannen aon stukken,
En klim op ‘et dak een twee drie;
(‘k Weet nòg nie, hoe ik ‘et dorst waogen).
Maor raoj er is, kienders, wa’k zie…
De hond wordt al grooter en grooter,
Zoo groot as ‘en hooimiet! veut meer!
Z’n haoren die stoengen as pieken –
Gen draod bleef meer dreug aon mien kleêr.
Daor drukt ie de twee veurste pooten
As lood m’ op de borst, dat ik stik –
En hapt met z’n muil waogwied open…
‘k Wier wakker, Goddank, van den schrik!
Gedrômd hê’k wel dukkels van spoken,
Gezien nooit of nimmer daorvan –
En toch bin ik diep ien de tachtig!
Stôkt, kienders, ‘et vuur nog wat ân.
Ach, nou weten we tenmiste dat "korzelkoppig" hetzelfde is als "kriegel-nijdig"